De laatste weekjes

Hallo allemaal, na 4 dagen zonder internet te hebben moeten leven (wel rustig) heb ik nu op de camping weer even bereik. Dit zal wel het één na laatste verslag worden, want, ja mensen, de 9 weken zitten er bijna op. Blij? Ja en nee. Ik moet eerlijk zeggen dat de kriebels om iedereen weer te zien en aan het werk te mogen gaan, nu toch wel gaan opspelen. Ik heb mijn werk nooit met tegenzin gedaan, dus ga ik weer met volle energie verder, ook al heb ik gemerkt dat dit zigeunerbestaan me erg goed ligt! Ik kan dit lang volhouden! Ik blijf in principe 4 nachten op één camping; dan heb je genoeg tijd om de omgeving te verkennen en in de buurt te wandelen, zonder dat je telkens met je auto steeds verder moet rijden om wat nieuws te zien. Binnen een uur ben ik ingepakt en aangekoppeld en na 4 dagen hobbel ik weer rond half 9 de camping af, op weg naar een nieuwe omgeving. En dat is erg leuk om te doen. Elke dag is weer een verrassing.

En zo kon ik vandaag de mail van de afgelopen dagen weer even de revue laten passeren. Tot mijn schrik las ik het trieste bericht van het overlijden van een moeder van twee kinderen op mijn school. Dat grijpt je altijd weer aan, je kent de kinderen goed en je beseft wat een impact dit heeft. Mijn gedachten gaan uit naar de familie. Jullie zullen begrijpen dat de stemming van dit verslag minder uitbundig zal zijn.

Ja, hevige sneeuwval in Oostenrijk en Zuid Duitsland! Jullie hebben het waarschijnlijk gehoord of gezien. Op sommige plekken ruim een halve meter! Ook in het Zillertal waar ik een paar dagen stond. Op de dag dat ik daar vertrokken ben, begon het 's middags te sneeuwen en was ik dus op tijd weg. Ook wel weer een beetje jammer, want ik ben gek op sneeuw en vind de natuur dan waanzinnig mooi! Ik stond 's avonds op een camping onder Ulm (D) en daar regende het. 30 Km. naar het zuiden sneeuwde het in Memmingen, volgens de campingbazin! Bijzonder, vond ik.

Maar.......ik heb toch tot mijn enkels in de sneeuw gestaan! En wel op 3000 meter hoogte. Met de auto heb ik een prachtige tocht door het Pitztal gemaakt naar het eind van het dal.

Daar kon je dan van 1700 meter met de "Gletscher-express" naar 3400 meter. Dat gaat heel snel, dwars door een berg in een hoek van 45 graden omhoog. Je ziet niks, maar je voelt aan je oren dat het hard gaat. Als een intercity stuift dat treintje naar boven en binnen 10 minuten sta je opeens in de sneeuw. Daar werd volop geskied; uiteraard bleef ik niet achter, ik had tenslotte niet voor niets mijn skitas bij me. Even vlug uit de skies voor een fotootje en hup......weer verder. Heerlijk was het.

Enfin, een paar dagen later via de Fernpas (goed te rijden! 8% helling; géén stoplichten!!) Oostenrijk vaarwel gezegd en zoals ik al zei, voor de sneeuw uit, Duitsland begroet. Ten oosten van Ulm ligt een mooi klooster in Roggenburg. Je kon daar, zoals bijna overal in die landen, de kerk bezichtigen, al die gebouwen zijn gewoon open. Je schrikt als je binnenkomt. Wat een weldaad en overvloed! Barok in optima forma! Prachtig. Je komt ogen tekort. Je kon daar een aardige wandeling om het dorp maken en op die manier liep je eigenlijk een rondje om het klooster, dat je dus telkens van een andere kant kon bekijken.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik vorige week wel behoorlijk op mijn plaat ben gegaan! Gelukkig zonder schade, maar dat hád anders kunnen zijn! Het had de hele ochtend geregend en ik wilde 's middags, toen het eenmaal droog was, een een ommetje maken voor een frisse neus. Ik had op de kaart gezien dat je door het dal een stukje kon lopen, dan een stukje omhoog en dan door het bos weer terug. Hooguit een uurtje. Het was een officiële wandeltocht. Het ging ook prima; een asfaltweggetje langs de bergwand. Na een half uurtje ging het weggetje iets naar boven naar een boerderij, maakte een scherpe bocht naar links en hield op, een weggetje te zijn. Bij de boerderij stond een bordje dat je nu via het weiland terug moest. Nou ja, dacht ik, het zal wel; het staat op de kaart. Ik door het kletsnatte gras op een helling van 45 graden. Je loopt dan horizontaal langs de bergwand. Met één hand kun je de grond raken, zo schuin loop je. Je voeten staan constant in een verkeerde hoek ten opzichte van je lichaam, wat erg onplezierig loopt, mag ik wel zeggen. Maar ja, je bent wandelaar, dus je mekkert niet. Dat deden die geiten wel, die eveneens in het weiland stonden en aanzienlijk minder moeite met die helling hadden! Op een gegeven moment ging het pad van grasland over naar een bospaadje. Vol met keien en stronken! Nou weten de meeste wandelaars wel dat je nooit op een stronk moet gaan staan, zeker niet met nat weer, dus dat deed ik ook niet. Maar verderop moest ik een héél klein stroompje over. Niet noemenswaardig, maar de organisator van deze spannende wandeling had er toch voor het gemak een plank over gelegd! Wel, beste lezer, daar ging het dus fout. Ik weet niet of jullie weten wat glad is? Nou, dit was glad in het kwadraat! Door het vocht en aangegroeide alg, was die plank: Spekglad! Ik zette mijn rechtervoet erop en hop: die vloog meteen een meter vooruit en daarna omhoog. Omdat mijn linkervoet net zo schrok als ik, zag die er ook geen heil meer in, en hoppa.....daar ging links ook naar voren en omhoog! En bonk......daar lag ik....op mijn rug! Het duurt even als je dit opschrijft, maar weet, dat dit binnen 1 seconde plaatsvindt! Het gaat héél snel. Het eerste waar je aan denkt is: m'n heup....m'n rug! Tot mijn verbazing voelde ik daar niets ernstigs, behalve een, wat beurs gevoel. Nu had ik mijn fototas om, en die ving gelukkig de val een beetje op. Maar het was een enorme smak en ik schrok echt. Nou moet ik zeggen dat ik wel "mooi" viel. Het was een hele soepele, bijna sierlijke beweging. Ik denk dat, als de choreograaf van het Nationaal Ballet dit gezien zou hebben, hij in extase geraakt zou zijn. Maar goed, daar lig je dan. Stel dat je daar je heup breekt, in een bos op een paadje waar voorlopig geen hond komt. Tot mijn opluchting dus geen blijvende schade, handen in de beek wat schoongespoeld en ik kon weer verder. Over het algemeen ben ik met lopen altijd zeer zorgvuldig en op mijn hoede, maar ja, je kunt natuurlijk niet op alles voorbereid zijn. Ja, dit gebeurt dus ook en dat hoort er een beetje bij; daarom meld ik het maar.

Verder is het een cadeautje om die prachtige herfstkleuren te zien; het wordt alsmaar mooier en kleurrijker! Gisteren nog een mooie wandeling gemaakt langs de rivier de Iller. (foto)

Dus, beste mensen, heb ik zin om weer te beginnen? Ja! Zin om dit af te maken? Zeker! Aan alles komt een eind, dat weet je van tevoren en dan is het ook goed om je aandacht weer op je werk te kunnen richten. Ik kijk er naar uit!

Volgende week waarschijnlijk het laatste verslag. Voor dan, alvast een fijne herfstvakantie voor diegenen die daar gebruik van gaan maken en voor iedereen: alle goeds maar weer!

Hartelijke groet, Peter.