Het slotakkoord!

Hallo allemaal, op het moment dat jullie dit lezen, lig ik alweer heerlijk te dobberen op mijn schip. Het zit erop en het is fantastisch geweest! Veel gezien, beleefd en genoten! De laatste dagen was ik al in Nederland en ben ik via Limburg en Utrecht op mijn gemakje telkens een stukje dichter naar huis opgeschoven. En dan breng je de caravan met een dankbaar gevoel terug naar de stalling. De caravan, die gedurende 9 weken, je thuis is geweest, je hebt er gelezen, gegeten, gedronken en geslapen; het voelde als een jas om je heen. En dan is het altijd weer spannend om na zo'n lange tijd weer aan boord te komen. Werken alle pompen nog, alle kranen, staat er nog genoeg spanning op het net? Gelukkig was dat het geval en na een paar uur is het allemaal weer zo gewoon en vertrouwd; wat went een mens snel aan een bepaalde situatie. Bij kerk en school even de post opgehaald; kilo's, mag ik wel zeggen, dus de komende dagen heb ik nog genoeg te lezen! Op één van de laatste dagen van mijn terugreis bedacht ik in de auto, dat ik 9 weken lang geen TV gezien heb; ik heb nl. geen schotel, wel in mijn keukenkastje, maar die hebben aanzienlijk minder bereik; ik ben niet zo'n held in frisbieën. Ik zal ongetwijfeld nieuws gemist hebben, maar ik héb dat gevoel niet. Ik kreeg 1 keer een krant van een Nederlandse buurman...... het had net zo goed de krant van een maand geleden kunnen zijn, want ik las dezelfde onderwerpen als toen, geharrewar in de politiek, conflictje hier, conflictje daar enz. Ik moest daar toch wel even over nadenken; wij zijn middels TV en andere communicatiemiddelen, wereldburgers geworden en zien dagelijks lief en, helaas, vooral leed, onze huiskamer binnengeschoven worden. Wij aanschouwen dat, maar kunnen er niks mee. Wat er in Rusland, Syrië of andere landen allemaal gebeurt is heftig, maar het is aan, aanzienlijk hoger geplaatste personen, om daar enige invloed op uit te oefenen, en dan nóg. Kijk, gebeurt er wat in je eigen dorp of stad, dan ga je de straat op, je praat er met je buren over, desnoods ga je naar het gemeentehuis om stappen te ondernemen, je onderneemt actie. Je voelt dan dat je iets kan betekenen. Maar wat er op wereldniveau gebeurt kunnen wij alleen maar aanzien en horen. Ik kan me voorstellen dat dat veel mensen een machteloos gevoel geeft en wellicht deprimerend kan werken. Je kunt hoofdschuddend aanzien dat er in bv. Afrika veel honger geleden wordt, om vervolgens geïrriteerd te constateren dat er te weinig suiker in je koffie zit. Het is voor ons zo ver weg en zo ongrijpbaar. En helaas zien we op TV meestal alle vervelende zaken. Goed nieuws is blijkbaar minder interessant. Nu ik 9 weken lang geen journaal heb gezien of gehoord, heb ik kunnen constateren dat er ontzettend veel aardige, vriendelijke en behulpzame mensen rondlopen! Dat wist ik natuurlijk al, want ik ken jullie! Maar overal waar ik kwam, of het nou op een camping was, een marktje, een winkeltje, of waar dan ook; altijd maar weer vrolijke, vriendelijke mensen. Nergens heb ik het gevoel gehad: dit is niet pluis, of, hier moet ik even alert zijn. Ik heb me  9 weken lang tussen buitengewoon aangenaam volk mogen begeven. En dat geeft een prettig en ontspannen gevoel. Het leven is zo slecht nog niet, ook al denk je weleens, na het zien van sommige programma's: waar moet dat heen. Kortom: het was geweldig! Ik ben mijn beide werkgevers zeer erkentelijk voor het toestaan van dit onbetaalde verlof, ik had die dozen whisky toch al een tijdje staan en ik drink het spul niet. Ik kan hier jarenlang op teren en deze vakantie tot mijn, top-3, beste vakanties rekenen. De laatste dagen heb ik niet zo erg veel foto's meer gemaakt, maar ik zal nog een paar aardige herfstprentjes meezenden. Ik dank iedereen voor het volgen van mijn reis en de reacties die ik heb mogen ontvangen. Het was leuk en zo was je toch een beetje betrokken bij iedereen.

Er is nog even wat ruimte voor een kort vragenuurtje. Ik zie dat er een paar mensen nog wat willen weten; ja, die mevrouw daar, zegt u het maar hoor:

         Was 9 weken te lang?

Nee, niet te lang, maar wel lang genoeg. Je krijgt na zo'n 8 weken toch weer zin om het thuisfront te ontmoeten en iedereen te zien. Ja, die meneer daar.........

         Was dit, wat je er van verwacht had?

Ja, zeer zeker. Niet te lang op één plaats blijven staan, maar na een paar dagen weer verder trekken, vind ik een leuke manier om veel van een land te zien.

         Is het voor herhaling vatbaar?

Nou, wat mij betreft wel. Voorlopig niet natuurlijk, er moet eerst weer flink gespaard worden, maar als het in de verre toekomst nog een keer kan, nou.............

Geen vragen meer, zie ik? Prima, dan denk ik dat dit een mooi moment is om dit reisverslag te gaan afsluiten.

Ik vond het leuk om jullie een beetje over mijn schouder te laten meekijken en ik hoop dat jullie op deze manier een kleine indruk hebben gekregen van een, voor mij, onvergetelijke reis! Ik heb ervan genoten!

Ik ga jullie allemaal heel gauw weer zien. Tot dan.

Lieve groet, Peter.